තවමත් ඇයම පතනෙම්

ලෝකය ගෝලාකාර විය
මිනිස්සු විවිධාකාර විය
මම විෂමාකාර විය
ඇය හිතුවක්කාර විය

කව්රුත් ලගින් නැත
එනමුදු තනිද නැත
ඇස් නම් බරව ඇත
දරන්නට කෙනෙක් නැත

පතන්නට වරම් නැත
පැතූවත් හිමිත් නැත
එසේනම් මමත් නැත
නැතත් ඈ කොහෙත් ඇත

මාළිගාව දුරද මන්දා

පාලුවෙන් හිටිය හන්දා
පාලුවට ලගින් උන්නා
ආදරය නැතිම හන්දා
ආදරය දෙන්න සිතුනා
මට නොදැනිමද මන්දා
හිත ආදරෙන් පිරුනා
සිත චංචලවු හන්දා
මාළිගාව දුරද මන්දා

තවත් වරක් එන්න

හිතටම දැනුන හැටි
තාම මතකයි
අවරට නොයා එන
හීන කලඑලියයි
පැතුමකට ලංවුනා
ඒත් තව ඈතයි
ආයෙමත් එනවනම්
හිතට සැනසීමයි